De Vrouwenvanger

"Prachtige vertolking van de verwording van een ideaal."
- Wim Brands, VPRO Boeken
> Bestellen

Interview Boeken, Wim Brands, VPRO: bekijk het hier.

Markus Romeyn trekt met zijn vrouw en kind in bij de familie van de jonge Lola Lehmann, in een groot huis nabij de Duitse grens. Tot dat moment leiden Lola en vader en moeder een prettig en ongestoord, rommelig leven. Lola is de vertelster van het verhaal. Tegelijk fungeert zij als de stille aanwezige en verslaggeefster bij gesprekken en gebeurtenissen. Zij neemt waar hoe Markus werkt aan zijn project, en hoe de wind langzaam opsteekt.

Kennis brengt geluk, zei mijn vader altijd, maar de fluistergang heeft mij geen geluk gebracht. Ik hoorde er dingen die niet voor mijn oren en zag er dingen die niet voor mijn ogen bestemd waren.

De gedachte aan mijn ouders in die jaren voor de komst van Markus wekt bij mij nog steeds een snijdende ontroering. Het is bij deze herinneringen alsof ik mezelf een gif toedien, druppelsgewijs, van het soort waar Markus altijd tegen waarschuwde, zoet en verslavend. Ik zal het doseren, drop voor drop, niet te veel ineens.

Tussen alles door loopt Boreas, een kleine jongen die door zijn vader voortdurend op expedities wordt gestuurd. Boreas bevindt zich altijd in de zijlijn, aan de rand van het beeld. Hij is ongrijpbaar. Maar hij is er altijd.

Ook in normale toestand was zijn gezicht gaaf en een beetje uitgestreken, als van een pop. Mooi als een meisje. Ik keek ernaar en moest er aan denken hoe ik onder de indruk was geweest toen hij voor het eerst in onze tuin omhoog stond te staren naar de vergulde windvanen op ons dak. Het was iets dat veel kinderen koud liet of zelfs afstootte, maar volwassenen aantrok, en het had ook op mij, hongerig naar vriendschap, meteen indruk gemaakt: die onbewogen, matglanzende schoonheid. Zo'n prachtig kind. Om voor te zorgen. Om in bescherming te nemen.

De Vrouwenvanger is een verhaal over mensen en lotgevallen. Achter die mensen en hun lotgevallen steekt onder meer een pleidooi voor de tolerantie, en tegen de rechtlijngheid. Maar het is een roman, geen tractaat, en het gaat over het leven, niet over de filosofie. Gerhardt maakt zichzelf het verwijt dat hij de dingen te veel op hun beloop heeft gelaten. En dat verwijt is terecht.

Marja geloofde dat de natuur een vindplaats was van mysteries. Voor mijn vader was het een bron van kennis, en voor Markus van gevaren. Het is allemaal waar, dacht ik. Waarom kan het niet allemaal waar zijn? We moeten goed voor elkaar zorgen, hoorde ik mijn vader nu zeggen. Mijn moeder had hem verweten dat hij dat niet had gedaan. En zo was het.

"Hoe kan het dat mensen zich soms volledig overleveren aan een ander, elk oordeelsvermogen verliezen en klakkeloos de ander volgen. Dat is een vraag die Mariëtte Haveman bezighoudt. In haar debuut 'De Foto van Faye Finsbury'(2008) vormde het al een belangrijke leidraad en in haar onlangs verschenen tweede roman 'De Vrouwenvanger' staat die vraag centraal. Het levert een boeiend verhaal op met een mooi, open einde".
-Noordhollands Dagblad

"Fascinerend"
-Leeuwarder Courant

"Zinnen om van te houden"
-Nederlands Dagblad

"IJzersterke thriller"
-Margriet

"Zingen, snoepen, genieten van schoonheid en wetenschap, zelfs het plezier in elkaars aanwezigheid raken verloren onder het dictaat van efficiëntie en offerbereidheid. Vader, onmachtig, ontsnapt; moeder raakt treurig maar onherroepelijk in de ban van Markus' charisma. Wat een sfeer, wat een roerende personages, wat een fascinerend gegeven!"
-Esther Wils, Algemeen Dagblad